poszetka Obrazy Mistrzów "Teatr dziecięcy" Tadeusz Makowski

W latach 1902-1906 odbył studia filologiczne na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Równolegle od 1903 uczęszczał na zajęcia w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych, ucząc się pod kierunkiem Józefa Unierzyskiego, Jana Stanisławskiego i Józefa Mehoffera. Swą artystyczną edukację zakończył z wyróżnieniem w 1908. W 1907 i 1908 odbył podróże do Włoch, zaś w 1907 i 1912 zwiedzał Kijów. Z zamiarem kontynuowania nauki wyjechał na przełomie 1908 i 1909 przez Monachium do Paryża, gdzie pozostał do końca życia. Tu wszedł w krąg artystów skupionych wokół Henry Le Fauconniera; poznał m.in. Alberta Gleizesa, Jeana Metzingera, Fernanda Légera, Aleksandra Archipenkę, Pieta Mondriana i Guillaume'a. Apollinaire'a. W okresie 1914-1915 przebywał w Bretanii, gdzie początkowo gościł w domu Władysława Ślewińskiego w Doëlan, potem zaś mieszkał we wsi Le Pouldu. W 1921 wyjechał do Holandii; w 1932 odwiedził Holandię ponownie i podróżował po Belgii.

Makowski był członkiem Towarzystwa Artystów Polskich w Paryżu. Brał udział w Salonach paryskich: Niezależnych (1912-14, 1921-1923, 1925-26, 1930), Tuileries (1926-29), Jesiennym (1924) i De L'Oeuvre Unique (1932). Swe prace prezentował także w Stedelijk Museum w Amsterdamie (1914) i w Polskim Klubie Artystycznym w Warszawie (1924). Uczestniczył w ekspozycjach polskiej sztuki w Barcelonie (1912) i Paryżu (1914, 1927, 1929, 1930) oraz w wystawie zorganizowanej przez Towarzystwo Szerzenia Sztuki Polskiej wśród Obcych w Wiedniu i Budapeszcie (1928). Indywidualne wystawy artysty odbyły się w paryskich galeriach: Chéron (1921) i Berthe Weill (1927, 1928).

Postawa artystyczna Makowskiego ukształtowała się w początkowym okresie pod wpływem symbolistycznego malarstwa pejzażowego Stanisławskiego. Mehoffer przekazał mu zrozumienie istoty rysunku jako środka ekspresji i zamiłowanie do dekoracyjnej, secesyjnej stylistyki. Jego zainteresowania scenografią teatralną przejawiły się w wykonywaniu kukiełek dla krakowskiego kabaretu "Zielony Balonik". W Paryżu zafascynowała artystę klasycyzująca, symboliczna sztuka Puvis de Chavannes'a. Około 1911 przejął od Le Fauconniera i kubistów zwartą konstrukcję obrazu i geometryzujące traktowanie form; kształt wydobywał jednak światłocieniowym modelunkiem i obrysowywał wyrazistym konturem. Powstały wówczas martwe natury o zawężonej, ciemnej gamie barw. W latach 1913-1915 zaczął poszukiwać inspiracji w malarstwie francuskich realistów - Camille'a Corota i Gustave'a Courbeta. Około 1915 odszedł ostatecznie od kubizującej formuły na rzecz wywodzącego się z doświadczeń impresjonizmu rozjaśnionego pejzażu.

Źródło: link